Dit jaar ben ik opnieuw bezig met mijn eigen groeiproces, terwijl ik mijn coachopleiding afrond, boeken lees en nieuwe begeleidingen ontvang en geef om mezelf verder te ontwikkelen als mens en coach. Dit brengt me naar diepere lagen van mijn eigen ontwikkeling en verrijkt mijn perspectief op mijzelf, anderen en de wereld om me heen. Hoewel ik al meer dan zes jaar intensief aan mijn ontwikkeling werk en alle jaren van de opleiding heb doorlopen, is er nog formeel werk dat moet worden afgerond om mijn opleiding officieel af te ronden.
Sinds 2018 ben ik mezelf als mens en coach opnieuw aan het ontdekken en ontwikkelen, zowel op het diepe vlak van psychotherapie als op spiritueel gebied, omdat dat de richting is die ik volg. Hoewel ik eigenlijk al heel mijn leven door mijn hooggevoeligheid bezig ben geweest met het gedrag van mezelf en anderen, moest ik wel; het werd een overlevingsmechanisme maar ook een kwaliteit die uit noodzaak geboren was. Eigenlijk ontdek ik steeds opnieuw hoe het is om mens te zijn met mijn eigen blauwdruk in deze wereld, en door mezelf steeds meer af te pellen, kom ik tot vernieuwde inzichten. Het rijpingsproces lijkt nooit voorbij te gaan. Mijn perspectief op onveilige hechting, de cirkel van onveiligheid en onvervulde behoeften vanuit het verleden, het ontstaan van basiszelfvertrouwen, trauma, overlevingspatronen, familie- en gezinsdynamiek, relaties, klachten, het zenuwstelsel en een diepere zelfreflectie lijken een eindeloos proces, maar is dat echt zo?
De mensen die ik begeleidde en momenteel begeleid, bieden me een steeds een andere kijk op mijn werk. Werk ik liever bottom-up of top-down? Soms komen mensen euforisch en verlicht uit een sessie, soms voelt het zwaar. Emotionele verwerking in de diepere lagen van je wezen is niet gemakkelijk en soms zelfs overweldigend. Ik besef dat ook ik dit heb doorstaan en soms wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Maar uiteindelijk gaf het mij zoveel kracht door steeds die plekken aan te gaan die ik had weggestopt, vanwege de pijn of uit schaamte, en de opgetrokken defensieve mechanismen die mijn kwetsbaarheid beschermden. Ik pelde af tot in mijn diepste wezen. Vanuit dat punt kon ik zien hoe ik gevormd was en hoe mijn basiszelfvertrouwen was ontwikkeld in mijn kindertijd. Ik ontdekte de subtiele mentale en lichamelijke processen die mijn bewustzijn stuurden en mijn perceptie over mijn zijn en mijn houding ten opzichte van de wereld beïnvloedden, vanuit een gevoel van onveiligheid. Ook ontdekte ik welk gedrag daaruit voortkwam, en hoe ik met een vermijdende stijl de wereld tegemoet trad, uitgerust met een gereedschapskist die lang goed heeft gewerkt, totdat iets in mij niet verder kon. Ik zag hoe mijn hechtingsstijl zich manifesteerde als een rode draad in mijn leven, een kopie van de opgelopen wonden uit mijn kindertijd. Mijn reis naar een dieper basisvertrouwen was er een van ontdekking, en ik ben nog niet klaar.
Maar ik ontdekte ook zoveel moois en tegelijkertijd een deel van mezelf als kind, dat ik leerde echt contact mee te maken en te begrijpen hoe hij zich staande heeft gehouden. Ik ontdekte een kind in een voortdurend verhoogde staat van alertheid en een voortdurend denkende staat van zijn, wat er telkens voor zorgde dat ik mijn gevoelsmatige bestaan ontweek – een overlevingspatroon dat je weghoudt van je ware gevoelens. Eenmaal steeds meer contact krijgen met die gevoelslaag en op mijn gemak kunnen voelen en van daaruit leren hoe het is als dat kind meer veiligheid omarmt, was iets wat ik mezelf moest aanleren. Ik moest ook het script in mezelf veranderen en leren hoe het is om je veilig te voelen, wat dat betekent en welke eigenschappen en levenskwaliteiten dan voelbaar zijn. Ik kreeg meer contact met dat kind in mij en dat hielp me om een betere relatie met mezelf te krijgen. Ik leerde voor mezelf te zorgen en mezelf op een andere manier te kennen. Ben ik er al? Ben ik uitgeleerd? Dat zijn we nooit. Een coach die beweert alles te weten en niets meer te hoeven leren, is zeker geen goede begeleider.
Als je diepgaande verandering wilt bewerkstelligen, is er moed, compassie en een goede begeleider nodig die je kan bijstaan op het pad. Je hoeft het niet alleen te doen, en het hoeft ook niet lang te duren. Ik wilde namelijk ook mensen begeleiden, dus moest ik zelf dat pad bewandelen, en tegelijkertijd liep mijn eigen proces mee. Dus mijn proces was intensief.
Dat hoeft voor jou niet zo te zijn. Soms zijn kleine inzichten en stapjes al de moeite waard. Het begint met zelfacceptatie, bewustwording, het omarmen van zelfliefde en het verkrijgen van meer vrijheid in jezelf, zowel mentaal als lichamelijk. Soms voelen we ons gevangen door onze geschiedenis en de uitdagingen die op ons pad zijn gekomen in ons leven; het is tijd om de tralies door te knippen en te ervaren wat echte vrijheid met een gezonde dosis zelfvertrouwen is. Bovendien leer je met meer wijsheid en gevoel door je innerlijke landschap te navigeren, inzicht te krijgen in waaruit je jezelf vanuit je eigen essentie tevoorschijn durft te komen en niet als een trucje, maar als een levenslang proces waarin je beter voor jezelf kunt zorgen, keuzes kunt maken en een vrijer, bewuster en meer vervullend leven kunt leiden. Ik gun het je niet als een trucje of een quickfix, maar als duurzame verandering. Daarom werk ik liever op een manier die past bij de draagkracht van een klant, maar waarbij ik altijd van bottom-up i.p.v. top-down werk, maar wel met duurzame verandering en persoonlijke groei als uitgangspunt.
